ตระ ๒ หมายถึง [ตฺระ] น. แถบ, แปลง, (ใช้แก่ที่).
[ตฺระกน] ว. มีมาก; งาม.
[ตฺระ-] น. ผักบุ้ง. (ข. ตฺรกวน).
[ตฺระ-] ก. กอด, เกี่ยวพัน, กระกอง ก็ว่า. (ข. ตฺรกง).
[ตฺระ-] (โบ) ก. ใคร่, อยาก, ยินดี, เช่น พ่อเอ๋ย ใช่ตั้งใจแก่ความกําหนัดในความตระกัดกรีธา. (ม. คําหลวง กุมาร), กระกัด ก็ว่า.
[ตฺระ-] ว. งาม; ประหลาด, แปลก ๆ; หลาก, มีต่าง ๆ.
[ตฺระ-] น. สกุล, วงศ์, เชื้อสาย, เผ่าพันธุ์.
[-มูนชาด] (สํา) น. ตระกูลผู้ดี เช่น หญิงมีตระกูลมูลชาติ ถ้าแม้ขาดขันหมากก็ขายหน้า. (ท้าวแสนปม), สกุลรุนชาติ ก็ว่า.